Mysz-yn deohac, czyli jak Mysza stała się szczurem

Sierra z silnikiem 1.6 CVH, jak wiadomo, nie jedzie. Za to żre. Żre na potęgę paliwo, usiłując rozpędzić się w tym swoim, nieco żwawszym od hulajnogi, tempie; żre też olej, bo czemu nie… I cyka. Momentami prawie klekocze, choć nie diesel.

Po blisko roku koegzystencji na takich warunkach, po wielu ciężkich rozkminach, czy zostawiać niedoskonały oryginał, czy decydować się na upgrade i tuning – ekonomia musiała wygrać. Nie, Myszata nie dostała podtlenku lpg – bez przesady. Dostała… większy silnik. Który pali mniej. I nie jest dieslem. Ideał, czyż nie? ;)

W tym celu trzeba było wrócić do źródeł, czyli do Maksa, gdzie już czekał odpowiedni nabój, choć jeszcze w postaci nierozebranego dawcy. Ambitny plan zakładał, że wszystko odbędzie się w paręnaście godzin. A więc: 2 sierry, 3 majstrów (i pół, czyli ja), 1 dzień. W sumie, czemu nie? Sama idea jest wszak prosta jak konstrukcja cepa:

W praktyce roboty było od cholery, chociaż mój udział ograniczał się do podawania rzeczy, tworzenia dokumentacji fotograficznej za pomocą kalkulatora, stania przy garach (kawa & grill) i doraźnie puszenia się z dumy posiadacza, gdy przyjeżdżał ktoś nowy i pytał, czyja to bryka ;P

Ogólnie operacja się udała, pacjent przeżył i wrócił do domu o własnych siłach, w końcu mogąc dotrzymać tempa eskortującemu go, nomen omen, escortowi – ten zatem nie miał okazji zrewanżować się za ciągnięcie go na sznurku, kiedy to Mysza była service carem na jego nowej drodze życia.

A teraz prezentacja paru migawek mniej lub bardziej na temat:

I tak oto niepozorna Mysza stała się dzikim szczurem – mimo że nie z wulgarną kolonią V6, lecz z kolejnym deohacem w rodzinie (tylko czekać aż to samo wjedzie do fiesty :P). Pozostanie w swym niepozornym kolorze, wciąż ze skromnym 1.6i CLX na dupce, z seryjnym wydechem i zawieszeniem – sleeper pełną gębą. Tylko kapcie założy się jednak szersze, żeby ten ogień na kołach był ciut mniejszy, taki do normalnej jazdy – po bułki i mleko do biedronki ;)